Blog

Zo, de kerstdagen zijn voorbij gevlogen en ook al hebben we het hier helemaal niet gevierd, heb ik toch stiekem onze kerstavond met de kinderen gemist. Inmiddels zitten we in de laatste dagen van 2025. Wat een jaar!!!

.

Onze laatste dagen in Europa, voordat we op 1 december vertrokken richting Thailand, waren nog superintens.  Terwijl ik op 20 november voor een paar dagen bij mijn lieve vriendin in Amsterdam introk, ging mijn lief in Duitsland een auto halen die hij in het voorjaar gaat ombouwen tot camper. Het ging allemaal net goed…  het geld dat nét op tijd op de rekening stond om de auto te betalen, de timing van de aankoop die precies samenviel met het regelen van de papieren in Duitsland, de rit van München naar Amsterdam, en de auto die we veilig konden stallen voor de hele winter. Pfff.

Ondertussen  nog de laatste dingen regelen met een andere lieve vriendin die onze post ontvangt en naar ons appt, belangrijke spullen goed opbergen, nog een laatste etentje met de kinderen en kleinkinderen… het is te veel om allemaal op te noemen. En toen: met een volle auto richting Tsjechië, waar al flink wat sneeuw was gevallen.

Alsof dat nog niet genoeg was, lag mijn moeder net een paar dagen na een operatie thuis te herstellen, en iedereen zat met spanning te wachten op de uitslag van het onderzoek. (goed nieuws, de uitslag was positief, geen kwaadaardigheid oeh) Die dagen in Tsjechië met mijn familie brachten nog een paar intense, mooie én minder mooie gesprekken en momenten. (Bij welke familie niet??)

We maakten prachtige wandelingen in de sneeuw… en toen kwam eindelijk die langverwachte dag: 1 december.

Ik ben iedereen zó intens dankbaar voor deze laatste dagen in Europa. Voornamelijk Jitka, Pavla, de kinderen, mijn ouders, mijn broer en zijn vrouw en mijn nichtje Sarka en haar man Ondra en hun kindjes dat we er zo welkom waren.

En nu: We zitten nu nog een paar dagen op Koh Phangan voordat we dinsdag vertrekken naar Koh Tao, waar we maar drie dagen blijven. Hoe fijn ik het huisje ook vind, de locatie is minder fijn. We zitten wel tussen de bomen, maar ook dicht bij de stad, en dat brengt een paar “extra’s” met zich mee waar ik echt last van heb.

En dat lelijke kant? In Thailand is het blijkbaar heel normaal om plastic (vooral flesjes) te verbranden, want ja: opruimen, maar dan met vuur. Dat betekent dat ik regelmatig de geur van brandend plastic ruik, ook ’s nachts en vroeg in de ochtend. De stank en het lawaai van motoren zijn ook best heftig, omdat het hier bijna non-stop doorgaat. En waar ik het meest last van heb: de wifi-straling. De enorme router hangt als een grote spin buiten aan de muur bij de slaapkamer, en ik merk echt wat het met me doet: tinnitus, hoofdpijn, onrust, ineens heftige hartkloppingen, en nog meer van die onverklaarbare klachten waar ik daarvoor geen last van had. De 5G toren staat ook nog vlakbij ons dus we inkomen niet aan.

En oh ja, de dagelijkse geprikt door muggen maakt me soms echt gek....als ik ooit terug ben in Europa, ben ik waarschijnlijk heel dankbaar dat ik geen jeuk meer heb...Maar hee, dat is ook de natuur dus de uitdaging is om het te accepteren en op tijd smeren met antimuggenspul :-)

Gelukkig ben ik wél gewend geraakt aan de tientallen hanen  die hier vroeg beginnen met hun ochtendritueel. Als er één start, is het alsof de rest denkt: “O ja! Ik ook!” en dan volgt er een soort auditie: wie kraait er mooist… met een aantal pogingen achter elkaar… steeds net iets luider en dramatischer. Nou ja, het zijn tenslotte hanen.....

Voordat we het huis verkochten, zeiden een paar vriendinnen tegen mij: “Vergeet niet dat je straks 24/7 met je lief bent, dat wordt vast een uitdaging.” Dat dacht ik ook, maar eerlijk gezegd het valt mee. Het voelt eigenlijk heel harmonieus. We zijn vooral een steun voor elkaar, op geestelijk en ook fysiek niveau. Ik als Pitta/Kapha heb iemand die Vata/Kapha is echt nodig en anders om ook. Zijn Kapha brengt geestelijke rust aan mijn geestelijke Pitta en zijn Vata zorgt voor de bewegelijkheid wanneer mijn Kapha stagneert.

Natuurlijk schiet één van ons soms in de stress, of reageren we niet bepaald charmant op elkaar. Maar we zijn ons er allebei van bewust dat dat erbij hoort, en we maken er geen big deal van. We houden van elkaar, we respecteren elkaars karaktereigenschappen (soms met een klein randje ergernis), maar omdat we in ons vorige leven veel meer stress en uitdagingen hadden, zijn we al veel wijzer geworden en laten we snel los wat niet productief is, dus het gaat samen eigenlijk heel goed. Niet vergeten de humor die in deze tijd super belangrijk is! Gelukkig vinden we het allebei belangrijk om ook eigen tijd te hebben. We hebben allebei een laptop mee om ons eigen ding te doen. Het dagelijkse ritme bevalt ons: ’s ochtends tijd voor mezelf, samen eten, en dan ’s middags iets samen beleven.

Grappig is trouwens hoe goed hij de weg op het eiland kan vinden en zich moeiteloos oriënteert,  terwijl ik nog steeds soms denk: “Wacht… rij ik nou richting zee of richting supermarkt?” Maar toen we nog in Castricum woonden en jarenlang bijna dagelijks door de bossen liepen, had ik juist vanaf het begin een feilloos gevoel voor de route, en hij wist tot aan de laatste wandeling niet zeker of we nou links of rechts moeten lopen . Ik voel natuur beter dan stad, en hij precies andersom. Wat een match.

Eén van de vervelende natuurgeluiden hier is het geroep van een mannetjeskoekoek. Veel mensen noemen het de meest irritante vogel die ze ooit zijn tegengekomen,  en in Thailand schijnt hij vooral van januari tot en met maart extra luid te zijn omdat hij een partner zoekt. En ja hoor: wij hebben dus zo’n koekoek in de buurt. Inderdaad: een heel vervelend geluid.

Onze buurman probeerde hem laatst weg te jagen met een soort kermispistooltje. Spoiler: de koekoek was niet onder de indruk. Maar mijn lief had een briljant idee. Hij zette het geluid van een zeearend op de speaker en liet dat even afspelen. En voilà: de vogel was weg… voor zeker twee uurtjes. Later hoorden we hem weer in de buurt, maar niet meer zo dichtbij. Ze zijn hier overal te horen, dus het is ook iets waar je op een gegeven moment aan moet wennen.

Nog een bijzonder verhaal: Een paar dagen geleden was ik oefeningen aan het doen toen ik ineens een hoop lawaai buiten hoorde, alsof er kokosnoten uit de lucht regenden. Dus ik ga kijken… en wat zie ik? Een aap hoog in een kokosboom die de kokosnoten naar beneden gooit,  en beneden staat een man die alles opruimt en iets naar haar roept. Ze komt naar beneden, wacht even… en vervolgens wordt ze weer een andere boom in gestuurd.

Behalve dat ik er echt van genoot om het te zien (live National Geographic, maar dan zonder voice-over), vroeg ik me ook af: is dit dierenuitbuiting… of een samenwerking? Ik kies ervoor om het als samenwerking te zien. Dat voelt toch net wat fijner. 😉

Maar we genieten nog steeds ook van het ontdekken van nieuwe plekken: stranden, stukjes natuur, en prachtige, bijzondere bomen. Het is heerlijk om op ons kleine balkonnetje te zitten en de natuur te observeren en te baden in al dat groen om me heen. Ik voel dat niet alleen mijn hart, maar ook mijn ogen er blij van worden. De aanwezigheid van Moeder Natuur is hier zó dichtbij… en dat geeft vanbinnen een diepe rust.

Wat ik echt veel mis, zijn mijn wandelingen in de natuur met mijn dierbare vrienden. De gesprekken, het delen van onze dagelijkse ervaringen, af en toe samen klagen als je een rotdag hebt gehad. Ook die koffiemomenten met lange gesprekken met mijn dochter, klimafspraakjes met mijn zoon, of samen door Amsterdam lopen en praten over het leven… Natuurlijk wist ik dat dit gemis zou komen. Toch blijf ik dromen, wetende dat dromen waar worden, dat het ooit weer anders zal zijn, en dat ik op een dag (niet zo ver weg) weer meer tijd met mijn dierbaren zal hebben.

In de voorbereiding op dit nieuwe leven wist ik dat dit gemis moeilijk voor me zou zijn. Deze beslissing was niet zomaar iets. Ik zie deze periode als onderdeel van mijn/ons, zielspad. Niet makkelijk, maar wel noodzakelijk. Het ervaren hoe het is om geen huis te hebben, en het onbekende in te stappen, voelde voor mij belangrijk. In De Alchemist van Paulo Coelho staat zo mooi beschreven dat je je persoonlijke legende moet leven, anders blijft er iets onvervuld. Dat je je niet moet laten tegenhouden door de meningen van anderen of je angsten, maar vertrouwen dat je ziel weet waar je heen moet… en dat je de moed hebt om je droom te volgen.

En jij? Volg jij wel jouw droom?