Blog

Het is zaterdag 20 december en ik kan niet geloven dat het pas een maand geleden is dat we ons huis hebben verkocht. Het voelt alsof we al maanden weg zijn...

Terwijl Nederland nu in de hoogste versnelling richting kerst dendert, geniet ik er oprecht van dat ik dit keer niet aan meedoe. Hoe leuk ik het ook vond om allerlei Tsjechische koekjes te bakken en daarna met mijn Tsjechische vriendinnen elkaars kunstwerken te proeven… ik ben ook heel blij dat het me dit jaar ontgaat. Want eerlijk is eerlijk: hoe enthousiast onze kinderen en vrienden ook waren over die koekjes, uiteindelijk was ik altijd degene die het meeste “testte”. Met als logisch vervolg: extra kilo’s én een lagere weerstand.

En dan heb ik het nog niet eens over het maken en versturen van kerstwensen naar klanten, vrienden en familie… Dat was elk jaar weer een complete productie. Uren voor de laptop zitten, verschillende kaarten op Canva maken en te versturen.... Dus bij deze. Ik wens je hele fijne kerstdagen, lekker en gezond eten en een gelukkig 2026 .

ik hoop dat het me dit jaar wordt vergeven als ik geen kerstwensen stuur. Dankjewel alvast, iedereen. 🙏🎄

Inmiddels zitten we al 7 dagen op het eiland Koh Phangan en het bevalt zó goed dat we er meteen 4 dagen aan hebben vastgeplakt en onze plannen een beetje hebben omgegooid. Het is heerlijk om een “eigen” stekje te hebben: tot rust komen, landen, en tegelijk nog wat administratieve dingen regelen voor volgende maand, wanneer we naar India gaan. En ja: ook nog van alles afronden met Nederlandse instanties  - het lijkt een never ending story soms...

Het eiland heeft zóveel om te ontdekken dat we bijna elke dag naar een nieuwe plek rijden, weer een ander strand uitproberen en nieuwe mensen ontmoeten. Zo kregen we twee dagen geleden de tip dat er ergens een naaktstrand is. En omdat wij het heerlijk vinden om naakt te zwemmen, waren we er natuurlijk snel bij. Het blijkt een plek te zijn die Zen Beach heet en ja hoor… je raadt het misschien al.... daar komen mensen die van alternatief, yoga en meditatie houden. Er wordt muziek gemaakt op het strand, en er wordt ook flink cannabis gerookt. Een beetje een hippieplek dus, met veel vrijheid en weinig textiel. Gisteren konden we zelfs genieten van een geweldige drumcirkel: muzikanten die zó goed op elkaar afgestemd waren dat ik even dacht dat ze stiekem een repetitieschema hebben. De drums klonken fantastisch.

Het eten is hier echt geweldig, maar dat is vast geen nieuws voor je. Wat ik vooral fijn vind is dat er zóveel verschillende keukens zijn dat we niet alleen Thais hoeven te eten (al is dat natuurlijk ook heerlijk). Omdat we allebei dol zijn op Indiaas eten, belanden we vaak bij een Indiaas tentje waar we het liefst momo’s bestellen. Er zijn overal food corners, etenskraampjes, marktjes, restaurantjes waar je naast Thais ook Indiaas, Italiaans, Mexicaans, Vietnamees, Grieks, Turks, vegan, Russisch, Duits, Braziliaans, Japans en nog veel meer kunt vinden. We kregen zelfs een tip uit Nederland voor een Duitse bakkerij waar ze geweldig rogge-zuurdesembrood bakken… echt fantastisch. In een week tijd ontdekten we ook al meerdere groente-, fruit- en vismarkten waar het eten bijna niets kost.

Ik kijk mijn ogen uit. Ik geniet. Maar ik merk ook dat het voor mij soms te lawaaierig, te druk en te… geur-rijk (stinkend) wordt. Dan ben ik blij dat ik weer in ons huisje kan zitten, waar het (ietsje) rustiger is. Wat is het in Nederland toch veel stiller, tenminste daar waar ik de afgelopen 10 jaar heb gewoond. Ik had de laatste jaren vaak in de ochtenden de gedachte: “Jammer dat ik ’s ochtends geen vogels hoor,” en we woonden nog dicht bij het bos. Hier is het rond 6 uur ’s ochtends al direct concerttijd: talloze vogels, insecten, kippen en hanen… een heel orkest. Elke dag weer. Alsof Moeder Natuur hier een abonnement heeft op een ochtendshow. 😊

In mijn binnenwereld gebeurt ondertussen ook van alles. Het heeft te maken met de verwerking van dit jaar.

2025 is namelijk een 9-jaar (het laatste jaar van een cyclus), vóór er vanaf 2026 weer een nieuwe reeks van 9 jaar begint. Ik luisterde deze week naar een mooie webinar waarin dit zó helder werd uitgelegd dat ik ineens dacht: ja, dit klopt echt. 2025 voelt als een bizar grote afsluiting van zoveel ouds in mijn en ons leven, dat ik soms niet begrijp hoe ik het allemaal zo goed heb kunnen doorstaan. Het voelt alsof ik aan het bijkomen ben van een enorme tornado die ik net heb overleeft. Dagelijkse meditaties en de vaste ochtendroutine helpen mij enorm om te landen in het  nieuwe zijn, in vertrouwen en rust te blijven.. En niet te vergeten dat de vochtige hitte hier ook een behoorlijke uitdaging voor mij is aangezien ik Pitta/Kapha ben. Zo veel heb ik nooit in een sauna gezweten zoals hier.

Vanaf het moment dat mijn lief zei dat hij het huis wilde verkopen, omdat het al een tijd geen leuk leven meer was door de pijn in zijn handen (diagnose: progressieve artrose) en de stress op zijn werk, is het leven een rollercoaster geworden. Ik had een goedlopend bedrijf, hartstikke druk, en tóch voelde ik op het moment dat hij het uitsprak meteen: ja, dit is het! Dit is wat ik diep in me voelde. Mijn ziel maakte een sprongetje bij die woorden, terwijl ik aan de buitenkant nog in een soort schok zat. En hoewel hij zelf nog niet precies wist wat hij dan wél wilde, wist ik het meteen.

"We gaan reizen....wat vind je er van?" Hij moest er even over nadenken maar je leest het....."Maar nu is het belangrijk dat jij iets met je artrose gaat doen. En dan bedoel ik niet meteen een medisch rondje met chemische medicijnen en injecties, maar: we gaan het eerst op z’n Ayurveda’s proberen".Daar was hij gelukkig met mij eens. In Ayurveda wordt artrose vaak gezien als een opstapeling van ama (afvalstoffen) en Vata uit balans. In mijn hoofd ontstond direct een plan: Panchakarma doen zodra het kan. Tot die tijd: zijn liefde voor bier, kaas en brood wat beperken (ja, ik weet het… een tragisch verhaal), zorgen dat zijn Vata tot rust komt, Ayurvedische supplementen en een speciale olie gebruiken. Zo gezegd, zo gedaan. Binnen paar weken had hij al veel minder pijn en het is me gelukt om voor januari 2026 een 14-daagse Panchakarma detoxkuur kunnen boeken.

Maar goed, zoals ik al schreef: het was een tijd van afsluiten, loslaten, beëindigen wat niet meer dient. De grootste pijn was dat we onze katten moesten loslaten. En als ik dit nu schrijf, begin ik weer te huilen. Ze waren als kinderen voor ons, en ze wegdoen doet nog steeds pijn. Wat wel ongelofelijk wonderbaarlijk was dat ik binnen twee weken de béste plek vond die er voor katten bestaat. Liefdevolle en zorgzame kattenmensen, een fijn huis, een enorme tuin… en ik mag ze bezoeken wanneer ik wil.

Het universum werkte echt mee!

Zo kwam er ook een goede deal met een schilder die ons huis van buiten heeft opgeknapt in ruil voor een stijger en aanhanger. Mijn werk ging door, en ondertussen kreeg ik nét genoeg ruimte om alles te regelen. Ondertussen werden we door allerliefste dochter van mijn lief geholpen met het schilderenen tuin aanpakken (dank je wel lieve Lotte) en Ik had nog veel tijd voor de kinderen, familie en vrienden. En in de laatste dagen kregen we ook hulp van lieve vrienden met het opruimen en leegtrekken van het huis, precies op het moment dat je denkt: “Oké… waar komen al deze spullen ineens vandaan?” Serieus: zodra je besluit te verhuizen, beginnen spullen zich te vermenigvuldigen. Ik stond soms met mijn handen in mijn haar niet wetende waar ik moet beginnen en dan was het zo fijn om mijn lieve vriendinnen  Marjo en Jitka bij te hebben die mij niet alleen met de spullen maar ook met de mentale bijstaan enorm hebben geholpen. Dank jullie wel!

We hadden precies genoeg tijd om het huis leeg te maken. En we hadden ook geluk met een lieve vriend die net een maand op vakantie was, waardoor we voor the time being in zijn huis in Castricum konden zitten. Zo dankbaar aan Peter!.

En toen het zover was en we bij de notaris de verkoopakte tekenden, voelde het… goed. Ik vergeet nooit dat we op een regenachtige middag, op 18 november, door Castricum liepen met alleen een autosleutel. We keken elkaar voldaan aan en zeiden: “We did it.”

Maar… dat was nog niet het einde. To be continued. 😉